Zijn atelier gaf Henk Dekker de naam ”Art of silence”. Omdat hij in zijn schilderwerk de verstilling zoekt. „In de stilte wordt de mens op zichzelf teruggeworpen. Daarom kunnen velen stilte niet aan. Ik geniet er juist van.”
Het atelier van Henk Dekker (65), achter zijn woning in Uddel, is een gemoedelijke chaos. In het midden staat een tafel met glazen potten vol penselen en een kist met tubes verf. Aan weerszijden van de tafel staan schilderijen in wording op ezels. Het linker doek toont het interieur van het oude kerkje aan de Waaldijk in IJzendoorn, het rechter een bootje op een meer bij nacht, beschenen door maanlicht.
Aan de wand hangt afgerond werk. Het meest opvallend is een groot geschilderd portret van echtgenote Martha, moeder van hun acht kinderen. Met schalkse blik kijkt ze de wereld in. Het achterste deel van zijn atelier richtte Dekker in als privéhuiskamer. Met een wand vol boeken, een bureau, wat simpele stoelen en een houtkachel. Een stortbui zorgt voor gestaag geruis.
Vader Dekker was huisschilder in Vriezenveen, maar maakte in zijn vrije tijd ook schilderijen. „Bij mijn opa hing een doek van zijn hand, dat me intrigeerde. Eliza uit ”De negerhut van oom Tom”, die met haar kind over een rivier vol ijsschotsen naar de overkant vlucht. Later hing het bij zijn ongetrouwde dochter, mijn tante Jo, in het bejaardencentrum. Ook voor al zijn kinderen maakte mijn vader een schilderij, behalve voor mij. „Jij kunt het zelf wel”, zei hij. Op de lagere school zat ik al te tekenen; het enige wat ik goed kon. De hoofdmeester zei tegen me: „Dekker, jij gaat naar de ito.” Dat was het laagste niveau van technisch onderwijs.
Poelier
Op de christelijk lts van Vroomshoop, waar hij voor elektrotechniek koos, werd zijn talent opgemerkt door de tekenleraar. Die vond dat hij les moest gaan nemen bij een kunstschilder. „Zo kwam ik bij meneer Faas, een kennis van de conciërge. Elke woensdagmiddag reed ik op mijn fietsje naar de schuur van een boer. Daar zat die man te werken. Hij liet me allerlei voorwerpen tekenen. „Schilderen is leren kijken”, was zijn boodschap. Tal van uren heb ik met Faas doorgebracht in die boerenschuur. Af en toe kwam er iemand om zich door hem te laten portretteren.”
Lees het hele interview met Henk Dekker in Terdege (nr. 11, 13 februari 2024).
